'Everybody was kung fu fighting!'

Voor degene die mij een beetje kennen, alhoewel.. Hoe ik het zelf beleef:

Één dag relaxen:           Lekker muziek luisteren, zingen, tv kijken, heerlijk niks doen.
Twee dagen relaxen:    Hmm oké, twee dagen, genoeg tijd voor een leuk spannend boek!
Drie dagen relaxen:      Aha, tijd voor een klein projectje! (Whatever that may be)

En dan begint 't!

Vier dagen relaxen:       Boek uit, weer een boek? Maar ik heb zo weinig gedaan.  
                                          Ik heb niet echt verdiend om nog eens te rusten.
                                          Misschien moet ik iets nuttigs gaan doen.
Vijf dagen relaxen:        Ik moet iets gaan doen! Maar wat?!
                                          Pfffffffff; piekeren – piekeren – piekeren
Zes dagen relaxen:       Na bij dag vijf al met een gepikeerd hoofd in bed te stappen
                                          omdat ik uiteindelijk nog niks heb gedaan,
                                          wakker worden met een dijk van een ochtendhumeur!
                                          De onrust giert door mijn lijf!
                                          PIEKEREN – PIEKEREN - PIEKEREN
Zeven dagen relaxen:   BAM, Nu is het klaar. TIJD VOOR ACTIE!

Madame le Noir (Lees: Mevrouw de Swart) en rust pakken. Theoretisch een prachtplan! Helaas blijkt deze combinatie in de praktijk nog niet ontdekt te zijn. Ik wacht nog altijd op mijn ‘Eureka!’  moment. ‘Dus zo kun je stress loslaten. Oh en zo kun je lang relaxen! Wauw..’ Op dit moment slechts een streven. Maar dat geeft niet. Het was nu eenmaal tijd voor actie. Dan gebeurd er ook weer eens wat. Ik had echt een energie doorstroom nodig... Voel je ‘m al aankomen?... Nog niet hè? Ik help je een handje. Want wat was nu datgene, dat het kleine stresspoppetje alias Madame le Noir nodig had? Antwoord: Sporten!

Het kleine stresspoppetje besloot deze bevinding aan de groep mede te delen. Gelukkig was daar de hyperactieve stagaire fysiotherapie alias mijn huisgenootje Ilonka. ‘Ja ik wil ook wel sporten!’ De zoektocht naar de juiste locatie/prijs/kwaliteit om te sporten kon beginnen!
Na enige research te hebben gedaan op internet werd er besloten eens even langs te gaan bij enkele fitnessgelegenheden. ‘Doen we!’ Maar enige tijd verstreek en het stresspoppetje en de hyperactieveling waren nog steeds niet bij de fitnessgelegenheden geweest. Totdat de hyperactieveling sprak: ‘Hé, wanneer gaan we nou naar de sportschool?’ ‘Euuh, maandagavond na het eten?’, Sprak het stresspoppetje.

Zo gezegd zo gedaan. 22 Oktober 2012 gingen de twee op pad. Ze wilden bij fitnesscentrum ‘De Dolfijn’ gaan kijken. Taxi Winston werd gebeld. ‘Claire, de taxi is er, ben je zo ver?!’ ‘Kom er aan, ik heb nog geen broek aan!’ Een paar seconden later in de taxi: ‘Claire wat riep jij nou?’ ‘Ik zei dat ik nog geen broek aanhad.’ Waarop Anne (huisgenootje) zei: ‘Oh, Claire je kunt niet zonder broek in de taxi, dat mag niet van Winston.’ Winston: ‘Oh jawel hoor!’ En hij kijkt met een sneaky gezicht achterom! ‘HÉ, IK HEB WEL EEN BROEK AAN HOOR!’ Het stel lachtte, een daarna vertrokken ze naar het fitnesscentrum. Na even rondgekeken te hebben bij Dolfijn, waren de twee nog niet helemaal overtuigd. ‘Laten we maar weer naar huis gaan.’ Ze liepen de trap af naar beneden.. ‘Of!..’ zei de één, ‘We kunnen ook nog naar die andere fitnesszaal.’ ‘Ja!’, bracht de ander uit: ‘Die andere heet Happy Life, laten we maar weer de taxi bellen!’

‘Waar moeten jullie naartoe?’ ‘Nou, naar Happy Life, weet u waar dat is?’. De taxichauffeur kijkt ons vragend aan. ‘Wat is dat?’ ‘Nou als het goed is, is dat een fitnesszaal.’ Weer trekt de man in kwestie een verbaasd en vragend gezicht. ‘Welke straat is dat dan?’ ‘Nou, .. euhm… dat weten we eigenlijk niet meer.’ Ilonka was bij het instappen al achterin de auto gevlogen. Aan madame le Noir de eer om voorin gezellig naast deze man te zitten, welke voor de derde keer met een zeer verbaasd en nogmaals vragend gezicht naar me kijkt. ‘Dus als ik het goed begrijp, willen jullie ergens heen, maar je weet niet waarheen, met een taxichauffeur die je niet kent, in een ander land?.. Wauw. Heb je wel e-mailadres ofzo dan?’ De twee meiden schoten in de lach. Zoals deze man het verwoord klinkt het inderdaad wel een beetje dom. Maar ach, een avontuur! ‘Nee, ook geen e-mailadres. Maar als u het niet kent, dan breng ons maar weer naar huis.’ Nog altijd met diezelfde verbazing op zijn gezicht zegt hij: ‘’Nee, ik bel wel even.’ Dus zodoende belt hij met god weet wie. ‘Ah de Bonistraat?’ ‘JA DIE WAS HET!’ En we lagen weer in een deuk van het lachen. Zelfs de taxichauffeur begon er lol in te krijgen. ‘Dus jullie gaan nu kijken of je daar kunt sporten? Maar je weet er verder helemaal niets vanaf, alleen een naam?’ ‘Euh, ja eigenlijk wel.’ ‘Wauw… Ik ken die buurt ook niet zo goed, dat wordt spannend, gaan we met z’n drieën zoeken!’ ‘Haha, ja heel spannend!’ riepen wij weer in koor. ‘Nou spannend hoor!’

Na dat onze chauffeur nog vele malen zijn verbazing uit had gesproken, kwamen we bij Happy Life aan. ‘Moet ik hier op jullie wachten?’. ‘Oh ja als je wilt graag!’ ‘Ja hoor! Succes dames.’ Dus wij stappen uit.. BAM.. autodeur dicht. ‘Auw, mijn oren! Doen jullie Nederlanders altijd zo met die deuren gooien?’ ‘Hahaha, sorry!’
Het fitnesszaaltje was in principe best netjes, de openingstijden waren daarentegen alles behalve ideaal. ‘Laten we dan maar naar huis gaan, dan denken we er even over na.’ ‘Goed plan.’
En zoals beloofd stond daar onze taxichauffeur weer op ons te wachten. ‘Gelukt dames?’ ‘Njaaa… de tijden zijn niet prettig voor ons. Dus we gaan nu gewoon naar huis.’ ‘Willen jullie niet meer naar een andere Gym?’ ‘We kennen er nu geen meer.’ zeiden wij weer lachend. ‘Er is er nog eentje in de Wijngaardstraat, is ook niet zo ver, heb ik laatst iemand afgezet. Dus zeg maar, willen jullie daar nog heen?’ ‘Euuh… OKÉ!’ Onze privéchauffeur bracht ons naar een andere Gym, genaamd… heel orgineel… THE GYM. Wij stapten uit.. weer BAM, die deur dicht. ‘Ho, oeps sorry!’ Riepen we dit keer meteen. Onze privéchauffeur weer lachen. Oké, wat gaat dit worden, dachten we.

Eenmaal binnen kwam Vincent ons meteen begroeten, nou we willen graag wat informatie, bla bla bla, je kent ’t praatje vast wel. Heel enthousiast begon hij te vertellen wat hij ons kon bieden. ‘Personal training, lekker aan die billen en buik werken! Binnen 2 maanden zijn jullie in topshape! Goed voor die conditie, in 2 maanden tijd ben je 2 tot 5 kilo kwijt.’ Eigenlijk ook te gemakkelijk, om twee jongedames te overtuigen van zijn Gym. We waren meteen verkocht! ‘Wanneer kunnen we beginnen?!’ ‘Woensdag in principe al.’ ‘Dan zien we je dan weer!’
Zeer tevreden over al een bijzondere taxirit en een geslaagde expeditie gingen de twee ladies weer naar huis. En weer stond onze taxichauffeur braaf te wachten. ‘En dames?’ ‘Ja dit wordt ‘m, we beginnen woensdag!’ Alweer een verbaasd gezicht: ‘Dus jullie hebben nu een rit gemaakt, en jullie wisten eigenlijk helemaal niks, en nu hebben jullie een Gym gevonden, en allemaal op één avond?’ ‘Jep!’… ‘Wauw….’
‘Bedankt dat je steeds op ons wilde wachten!’ ‘Als jullie willen ben ik tot morgenvroeg 7 uur van jullie.’ ‘Zoveel geld hebben we niet!’ … En de rest van dit gesprek bespaar ik jullie, het is al duidelijk welke kant dit op ging. Ik kan nog wel mededelen dat Ilonka uiteindelijk de date heeft geweigerd, haha. Maar als dank voor zijn inzet hebben we toen we thuiskwamen de autodeur heel zachtjes dichtgemaakt. Zo zijn we dan ook wel weer.

Inmiddels hebben we 2 afbeullessen gehad. Marije heeft zich al meteen de eerste les bij ons gevoegd, en afgelopen maandag volgde Leonie ook. Vorige week had ik zo’n spierpijn in mijn armen dat ik amper iets kon vastpakken. Ken je dat gevoel, dat als je een spier veel hebt gebruikt, dat deze een beetje gaat trillen bij ontspanning? Nou, wij liepen als drie levende vibrators THE GYM uit!

Op dit moment heb ik zo’n spierpijn in mijn benen dat ik als een manke loop. Vanavond mogen we weer. Ik kijk al uit naar afbeulles 3!

Maar hé, wel oppassen hoor, ik ken immers al een bokscombinatie!