Once upon a time in Suriname

Er waren eens twee logopedistjes in spé. Op een doodnormale dag vroeg de één aan de ander: ‘Claire, anders ga jij mee?!’ Zo gezegd zo gedaan! De twee dames zijn op avontuur in Suriname. Ze hebben immers een missie, afstudeerstage!

Er zit nu een weekje stage op bij de mytylschool. Wat een chaos! De instelling is hier: Je doet maar wat je moet doen.
‘Oké! Doen we!’ , meestal verwoord ik dat met: ‘juuuuuw!’
Ook al voel ik me enigszins nog een hertje dat in de koplampen van een auto kijkt, waarschijnlijk kan ik me hier wel aanpassen. Om het ‘mytylschool’verhaal tot een succesverhaal te maken, wilden Marije en ik eerst observeren in de klassen, een goede planning maken, en overleggen met de docenten voordat we zouden starten met behandelen... Maar zoals ik misschien al eerder heb vermeld, in Suriname gaat het altijd net effe anders dan verwacht.
And so the story begins…

Dinsdag
Nou Marije, laten we beginnen! De twee logopedistjes in spé liepen met goede moed naar het eerste klaslokaal. Helaas werd hier geen les gegeven en zaten de kinderen nog te wachten op hun juffrouw. Ach ja, dan komen we hier later toch gewoon terug! Laten we naar het tweede klaslokaal gaan, de kleuter/observatiegroep. ‘Mevrouw, wij zijn de stagaires logopedie. Zouden wij misschien bij u in de klas mogen kijken?’ ‘Nou, ik ben eigelijk nog dinge klaar aan het zetten, ik ga vandaag nog geen lesgeve, dusseee.’ (Lees: op Surinaamse toon). ‘Ah oké, misschien handiger als we morgen dan terug komen?’ ‘Morge is goed jaa.’
De twee logopedistjes in spé besloten het echter niet op te geven: ‘We moeten toch IETS gaan doen!’, en liepen naar de andere lokalen. Alle docenten waren nog aan het schuiven met tafels, schriften aan het ruilen, en noem maar op. ‘Uuh, en nu?’
De twee logopedistjes in spé besloten terug te gaan naar hun stekkie in de bieb (lees: klein kamertje met een paar boeken en wat knuffels). ‘Laten we dan maar wat boeken door kijken, of sommige bruikbaar zijn voor therapie.’ En dus vulden deze dames hun ochtend op die manier in. ‘Ah Marije, morgen is er weer een dag!’

Woensdag
De nieuwe dag was begonnen. De twee logopedistjes in spé konden gaan observeren. ‘Het gaat nu echt beginnen!’. Na 1,5 uur geobserveerd te hebben, in 3 klassen te hebben gezeten, was het pauze. Normaalgesproken hebben de kids om 9.45 pauze. De bel ging echter om 9.30. ‘Jaa want de docente hebbe nog een vergadering.’ (lees: op Surinaamse toon). Oké, appart! Maar goed, wij dachten, laten we maar met die kinderen naar de hal gaan. Eenmaal aangekomen in de hal met schreeuwende rennende (jawel, sommige kunnen rennen), schoppende, te hard lachende, huilende kinderen keken de twee logopedistjes in spé even hulpeloos om zich heen. ‘Waar zijn die docenten?!’ ‘Ow ja! In die vergadering!’. Oftwel, de logopedistjes in spé waren aan hun lot overgelaten bij deze kinderen. Niet schoppen, AUW! ‘Niet aan mijn armentrekken dat vind ik niet zo fijn.’’Ja ik kom zo naast je zitten ik ben even bezig.’ ‘Ja ik pak wel even je boterhamtrommel uit je tas.’ ‘Is er iemand gevallen?’ ‘He wat had ik net nou gezegd?! Niet schoppen en niet slaan?!’
Tot hoelaat duurt die pauze?! 10.00 uur toch?
Helaas… Er bleek een jongetje van de school jarig te zijn, geloof het of niet, maar dit wordt met de hele school gevierd (55 kinderen). Dus we gaan even zingen!
De twee logopedistjes in spé waren doodmoe van de nieuwe indrukken en de kinderen die hen alsmaar uitprobeerden. ‘Laten we maar weer naar ons stekkie gaan en weer observeren als de kinderen weer in de klassen zitten.’ ‘Ja, goed idee.’
Guess what, dit royale verjaardagsfeestje, met traktatie aan de hele school, duurde vervolgens tot 11.50! Ach ja, we hebben toch 1,5 uur kunnen observeren. En net zoals gisteren: ‘Morgen is er weer een dag.’

Donderdag
‘Hopelijk is er vandaag niemand jarig!’ ‘Nee inderdaad, haha, duurt het weer zo lang’. Geen goede woorden om deze dag mee te beginnen. Natuurlijk was er wel weer iemand jarig! Oftewel, dit zou weer hetzelfde riedeltje worden als gisteren. Dus na weer 1 uur en 3 kwartier geobserveerd te hebben, wilden de logopedistjes in spé maar weer vertrekken. Tot hun grote verbazing kwamen de leraren met van die witte schuim warmhoudbakjes aan. (Ik heb echt geen flauw idee hoe die dingen heten). Natuurlijk hadden de dames wel door dat hier eten in verborgen was. Toch waren ze blij dat ze in het klaslokaal waar ze zich bevonden, geen bakje aangeboden kregen. ‘Zullen we maar weer naar ons stekkie gaan?’ ‘Ja goed plan.’ Juffrouw tegen andere juf: ‘Heb je voor deze twee stagaires ook?!’ Oké, net doen alsof we dat niet gehoord hebben en doorlopen! Missie ‘snel naar ons stekkie voordat ze ons vangen’ was gestart. Helaas, het bleek een mission impossible te zijn. Op de gang kregen we beide een bakje in ons handen geduwd. Op ons kamertje gingen wij onze traktatie eens bekijken. Oké folks, het was 10.00 uur ’s ochtends… in ons bakje… zat BAMI MET KIP! De kleine vegetariër keek naar haar bakje, tja, uit beleefdheid te kip er maar tussenuit vissen en toch wat eten? Er zat gevoelsmatig niks anders op. Met tegenzin begonnen de twee logopedistjes in spé aan hun bakje bami. Ze kwamen echter niet verder dan ¼ bakje (wat wil je om 10.00 uur ’s ochtends). Snel het overschot in de prullenbak en wegwezen! En je voelt ‘m misschien al aankomen: ‘Morgen is er weer een dag!’

Vrijdag
Met het weekend al in hun koppies fietsten de twee logopedistjes in spé, met de bijbehorende zadelpijn, naar hun stage. Vandaag zat de biebjuf in hun kamertje, dus konden zij de kamer Logopedie van het revalidatiecentrum gebruiken. Ze moesten wel de sleutel even ophalen bij de receptie. Vrouw van de receptie: ‘Gaan niet mee met de school?’ .. ‘Euuh, meegaan? Gaan ze weg dan?’ ‘Ja daar buiten staan bussen, kijk maar!’ Sprintje naar de mytylschool!
Niemand had het schooluniform aan, er werd met frisdrank gesjouwd, het was een drukte van jewelste. Natuurlijk, kon niet missen, ALWEER EEN KIND JARIG! En om dit te vieren gingen de kinderen ongeveer 1,5 uur rondrijden in de partybus door heel Paramaribo!
‘Hallo, juffrouw Meriam zegt dat als jullie ook mee willen jullie gewoon mee kunnen hoor, wat jullie willen.’ ‘Wat doen we?’ ‘Laten we het maar doen.’ ‘Oké, doen we!’ (oftewel: ‘Juuuuuuw’).
Nou serieus, die docenten schudden gewoon met hun kont daar op die bus, die dansen royaal. En die kids doen lekker mee. Natuurlijk op hun eigen manier, het is natuurlijk een mytylschool. Dus gezellig mee swingend maar toch braaf op hun plekje ergens vooraan in de partybus gingen de logopedistjes mee op pad. Erg leuk! + sideseeing Paramaribo, erg handig!
Eenmaal terug op school moest er natuurlijk ook nog gezongen worden voor de jarige job. In hun ooghoekjes zagen de logopedistjes in spé alweer bakjes bami staan in een docentenkamertje. We peren ‘m!

En zo eindigde een rustige doch vermoeiende week stage op de mytylschool.
Lieve kindertjes, tot volgende week!