Brownsberg; It's gonna be a bumpy ride!

Vorig weekend zijn we naar Brownsberg geweest. We zouden met z’n vieren vanuit ons woningcomplex(je) gaan. Ik werd vergezeld door Marije (natuurlijk!), Karolien (onze lieve belg) en Evelien. Omdat Marije en Karolien wel vaker genoemd zijn op dit blog, zal ik Evelien nog even aan jullie voorstellen.
Wij kenden Evelien namelijk als iemand die absoluut nooit stil kan zijn, en alles heeeeeeel vaak herhaalt. (Ja mam, nog erger dan mij!). Evelien heeft hier in Suriname, bij Stagewonen, een jongen leren kennen genaamd Pieter-Bas. Inmiddels is Pieter-Bas naar huis, een paar weken voordat Marije en ik kwamen. Ons Eefje praat werkelijk over niks anders dan Pieter-Bas. Jullie denken waarschijnlijk: ‘Irritant?’. Het antwoord is net zo vanzelfsprekend als die gedachte: Jawel, heel irritant!

Dus we begonnen ons weekendtripje met: Oh jee, als we haar maar niet moe gaan worden, we moeten een heel weekend!....
In principe moet ik nu eerst het hele weekend gaan omschrijven, en dan terug evalueren op hoe het nu werkelijk was. Maar omdat ons Eefje alle respect van de wereld verdiend, en het super gezellig was dit weekend, haal ik (helaas voor jullie) meteen die spanning eraf, en heb ik bij deze dus verklapt dat het nog meer dan 100% meeviel. Marije en ik, ook niet de meest stille personen op deze wereld, praatten in het huis natuurlijk wel al veel. Maar als je dan maar met z’n vieren bent, krijg je nog meer spreektijd! Waarschijnlijk hebben wij ons spreeklevel, zo sociaal als wij zijn, snel genoeg aangepast aan dat van Evelien. Moet je nagaan: Een dag heeft 24 uur, van deze 24 uur moet je ongeveer 8 uurtjes slapen. Dan blijven er 16 uur over om actief te zijn en te kletsen. Als je deze 16 uur verdeeld over 19 personen (zoveel personen zijn er op dit moment in ons huis), kom je uit op ongeveer 50 minuten spreektijd per persoon per dag…..WEINIG! Echter als je deze 16 uur verdeeld over 4 personen!... 4 uur spreektijd per persoon per dag!!!! BETER. Conclusie: Marije en ik hadden nog wat in te halen.
De vier musketiers zaten na 10 minuten in de bus al op een gezamenlijk level, Op naar Brownsberg!

Onze eerste stop was Bergendal. Hier gingen we van de kabelbaan. Dat was echt super vet! Het was een hele route. We werden eerst in een prachtige outfit gewurmd. De touwen werden om onze benen fijn strak vastgetrokken. Zo strak en charmant dat aan de achterkant je kont echt uitpuilt! Maar goed, safety first! Het touw om ons middel werd even lekker aangetrokken, en om het helemaal compleet te maken kregen we een helm op, die constant afviel omdat deze veel te groot was. We waren klaar voor onze kabelbaanroute.
We moesten eerst een stukje een helling oplopen. Logisch natuurlijk, een kabelbaan loopt immers niet van onder naar boven. Hierna hadden we dus een route met ongeveer 10 stukken kabelbaan. Het coolste stuk was boven het water op (ik dacht) 35 meter hoogte. Super cool! Helaas was ik de allerlaatste van de groep, en zijn er geen foto’s van mijn mooie afdaling. (Met de nadruk op ‘mooie’ natuurlijk).

Daarna reden we verder naar Stoneiland. Hier konden we ‘eve chille’ (Lees: op Surinaamse toon). We wilden even lekker zwemmen. Volgens onze gids zaten er ook piranha’s in de buurt…. oej. Maar toch lekker zwemmen! Aan de kust komen die beesten toch niet. Dus Marije, Karolien en ik lopen langzaam maar zeker het water in… Aaaah heerlijk! Laten we hier lekker vooraan in het meer zitten. Goed plan! ‘Waaaah ik voel iets!!!’ Karolien sprint ineens het water uit, Marije en ik erachter aan! Haha, natuurlijk zat er helemaal niks. Karolien is vanaf dat moment het water niet meer ingegaan.

We reden verder naar Brownsberg. Ons was al verteld dat we met het tourbusje naar boven zouden rijden. De vier helden waren als eerste ingestapt en namen plaats achterin het busje. ‘Dames, weten jullie zeker dat jullie daar willen zitten? Het gaat straks nogal hobbelen op weg naar Brownsberg.’ ‘Oh, daar kunnen wij wel tegen!’ De helden hadden er juist helemaal zin in, ze vonden het wel grappig om gelanceerd te worden van die achterbank (sommige mensen hebben rare humor, deze mensen hadden elkaar daarin helemaal gevonden). Dus wij zo eigenwijs als we werkelijk alle vier zijn, waren we lekker blijven zitten. Maar nu we dan toch eenmaal op weg waren naar die top, begon het toch inderdaad te hobbelen! We hadden echt de grootste lol! ‘Wow, achtbaan!’ Marije gooide haar armen in de lucht, en haar medemusketiers volgden natuurlijk. (Het motto is immers: één voor allen, allen voor één). De gekke vier zaten met hun armpjes in de lucht te genieten van de rit, en zongen ondertussen: ‘It’s gonna be a bumpy ride!’

Na helemaal door elkaar geschut te zijn kwamen we aan op Brownsberg. Super mooi uitzicht! We hadden een kokkin aan boord van onze ‘bumpy ride truck’. Heeeeeeeerlijke bakabana’s! Met pindasambalsaus. Super lekkere koude pasta, en ofcourse, we zijn in Suriname: Bami met kousenband! En de kippetjes lagen er netjes appart bij zodat mevrouw de Swart veilig haar maaltijd kon eten. Heerlijk gegeten daar! Maar eigenlijk loop ik nu alweer op de zaken vooruit. De overheerlijke bami (met veel knoflook!) kregen we nadat we de 2e dag een mooie wandeling naar de ireneval (watervalletje) hadden gemaakt. Wandelingetje, lees: ‘klim en daal’tocht! Het was nog een best zware tocht waarbij (heel verrassend) het zweet weer van je rug droop als ‘n malle. De steekvliegen pakten je wanneer ze konden, AUW! Het werd zo erg dat onze gids grote bladeren van de bomen hakte zodat we die konden gebruiken om de steekvliegen weg te wuiven. Gelukkig scheelde dat wel! Maar daarnaast hebben Karolien en Marije allebei een knieblessure. In totaal hebben we bijna 3,5 uur gelopen. Mijn medemusketiers hadden het zwaar. En het werd nog zwaarder…. Marije loopt op haar gemakje achter Karolien en volgt haar op de voet. Wat Marije echter niet zag, was dat er een boomstam boven het pad hing, en Karolien hier echt NET onderdoor kon. Marije keek echter goed naar waar haar voetjes de weg moesten raken, en besloot even van het uitzicht te gaan genieten…… BAM! Ze gooit haar hoofd omhoog recht onder die boomstam. Dus Marije met knieblessure werd Marije met knieblessure en hersenschudding. Maar zo sterk als Marije is, stapt ze stevig door.

Nu heb ik heel stiekem nog één feitje achterwege gelaten. Komtie! De avond voor de wandeltocht had ik een woordenwisseling met een meisje die ook mee was op trip. Heeeeeeel kort: Ze was in mijn ogen dronken, ging met een sigaret in haar hangmat zitten, en dommelde daar weg. Omdat ik dit onverantwoord gedrag vond ben ik daar iets van gaan zeggen en uiteindelijk na een woordenwisseling heb ik 2 sigaretten van haar doormidden gebroken. Hierna probeerde ze nog haar schoenen uit te doen wat heel lang duurde vanwege haar dronkenschap. Dus wij lachen!
Nou, de aanvaring in een notendop. Echter ‘s ochtends vond er een vervolg aanvaring plaats!
Ik wilde naar de wc en kwam haar daar tegen. Heel netjes en oprecht vroeg ik hoe zij zich voelde….. Haar ogen schoten vuur! Als blikken konden doden was er met mij een hele horrorscene uitgevoerd! ‘JIJ!’  begon ze…. Je bent mijn moeder niet, blijf uit mijn buurt vandaag, Je breekt geen sigaretten, dat doe je niet! enzovoorts enzovoorts. Dat kind haalt uit met haar hand… KLETS! Mijn wang was 1,5 uur daarna nog steeds rood. Na nog geprobeerd te hebben iets nuttigs uit de discussie met haar te halen kwamen mijn mati’s mij halen om te zeggen dat ik dat domme kind (maar dan in andere woorden) maar geen aandacht meer moest schenken en dat dat verspilde tijd was. Gelukkig stond vrijwel iedereen aan mijn kant!

Maar goed, terug naar de tocht… Marije dus met haar knieblessure en hersenschudding, Karolien met haar knieblessure, ik met mijn rode wang, en Sharon (leuke meid die ook mee was) met haar astma liepen braaf achteraan. De ziekenboeg kwam als laatste weer bij het hutje aan, maar werd zoals eerder gezegd meteen beloond met overheerlijke bami!

De vier musketiers gingen weer naar huis. De ‘bumpy ride’ was helaas niet meer zo leuk als de heenweg, aangezien Marije met een hersenschudding heen en weer geschud werd, en dat (logisch) niet geheel als prettig ervaarde.

Maar eenmaal thuis aangekomen, keken de musketiers terug op een geSLAAGd weekend!