Ontdek jezelf. Claire als leider

Zo, inmiddels wel gewend aan mijn nieuwe stekkie op mijn nieuwe adres:
Mozartstraat 118
Tourtonne 3, Paramaribo
Het wennen aan de wegen hier kostte, en kost nog steeds, meer moeite. Daar gingen we dan, dapper op pad het centrum verkennen en ,jawel, onze eigen hangmat scoren! Claire voorop met de kaart, Marije vol vertrouwen achter mij aan. Hier kun je namelijk niet met z'n tweeën naast elkaar fietsen, daar houden ze niet echt rekening mee, haha. Dan zouden we al mati * zijn Hier hanteren ze de zogenaamde toetercultuur. Ze toeteren constant; om gedag te zeggen, om te zeggen dat je er lekker uitziet, om je voorrang te geven, om voorrang te nemen, om je te bedanken, en om te vloeken. Ik geloof dat Marije en ik alle toeters al een keer hebben ontvangen, ik weet alleen niet wanneer welke, haha.

Maar goed, daar gingen wij op pad. Op naar Zus en Zo, daar hadden ze namelijk een goede kaart van Paramaribo + daar kun je lekker lunchen. 'Oh meiden, dat is wel een makkelijke weg, constant rechtdoor, dan links, enz...'. En met de kaart in onze handen, kan niet fout gaan! ... Dacht ik... Na al 10 minuten kwamen we uit bij straten die we niet op de kaart konden vinden. Maar omdat ik altijd zo goed op opgelet bij scheikunde (?), zag ik dat de straatnamen gebaseerd waren op atomen. (Met dank aan docent dhr. lipsch en mevr. Noorduin). Mochten we dan ooit verdwalen... konden we altijd nog aan iemand naar een atoom vragen, haha, dus een back-up plan was snel gemaakt. Met goede moed gingen we op ons 'Richtingsgevoel' af. Om de haverklap stonden we stil om toch maar weer even op ons kaartje te kijken welke kant we op moesten: 'Mottamme nea!' ** , helemaal fout, 'laten we dan die weg maar proberen' Dit ging zo een tijdje door, tot we eindelijk dan, lachend en bezweet, bij Zus en Zo aankwamen. Het zweet liep uit elke porie van mijn lichaam. Maar ondanks mijn gebrek aan goed leiderschap hebben we ons toch lekker getrakteerd op een goede lunch!

Een dag later hadden we met Carlijn (stagebegeleidster) een afspraak op het revalidatiecentrum. Nu we dan toch perongelijk heel Paramaribo hebben gezien door onze fietsroute van de dag ervoor, moet die weg naar stage toch ook wel te doen zijn! Onder het motto 'Don't stop believing' gingen de twee weer op pad. Claire'tje mocht weer voorop. 'Shit! Waar zitten we? Ik snap het niet meer?!' , 'Ik weet het ook niet!' 'Is het al bijna 12 uur?!' 'Oh oh, we komen te laat!' .... Ofcourse.. Na weer lang zoeken en op goed geluk andere Nederlandse meiden volgen, kwamen we aan op stage. Tijd: 12.07 uur. Ach het kon erger. Ik denk dat het lot gewoon niet wil dat ik ergens op tijd kom.

Aangekomen op stage hebben we daar een rondleiding gehad, materialen bekeken, enkele collega's ontmoet en dus ons werkplekkie voor de komende 4 maanden gezien. Stemmetje één in mijn hoofd: 'Oh mijn god, dit is wel eng. Zo veel verantwoordelijkheid, en zoveel kennis heb ik nou ook weer niet. Hoe ga ik dit ooit halen, en hoe ga ik hier ooit wennen'. Stemmetje twee: 'Wow, dit is echt te gek! Het ziet er misschien vervallen uit, maar het feit dat het iets compacter is, kan ook heel positief zijn! De collega's lijken kei gezellig, hier kon ik me welleens thuis gaan voelen!'.
Voor degene die dachten dat er nog een stemmetje drie kwam, zo gek ben ik nu ook weer niet.

Na deze indruk even verwerkt te hebben, hebben we s'avonds gezellig met een paar mensen uit het huis gekookt en gegeten. We zijn hier op dit moment met z'n 15'en. + Kenneth, hij is, tja hoe noem je zo iemand?, huisbaas/opzichter ofzo, maar hij is niet de eigenaar. Iedereen is heel gezellig. Met 5 mensen uit dit huis zijn Marije en ik ook al op trip geweest naar Bigipan.
Maar goed, s'avonds zijn we uitgegaan, bij Havanna. En jawel ladies, de mannen dansen hier! In de Havanne heb je van ongeveer 20.00 tot 24.00 salsadansen, en daarna discotheek. Echt super leuk. Maar om mee te durven doen willen we toch echt eerst op salsales, volgende week beginnen we!

Conclusie:
Claire als leider: Under contruction!

Voor het weekend wat hierop volgt hebben Marije en ik een trip geboekt, waarbij we bij een aantal huisgenoten aansluiten, om naar Bigi Pan te gaan. In mijn volgende verhaal zul je lezen hoe deze expeditie is verlopen, haha.

Liefs Claire